Имя

Жизнь моя (и)мела девичье имя,
имя-свет, точно ландыши первые,
на заре во траве сочной рваные
дланью белой — шопеновым крином.

… А как небо шажком вечерело,
ве`рхом шпарило тишью дольной,
в ластови`чьем раже, в теплыни,
в каждом дереве имя шумело...

Им, рассветом весенним подбитым,
шелест леса лоснился полистно,
май сиренями в росах перлистых
этим именем пахнул любимым.

… На закате, в опаловом дыме
точно облако было — пропало,
душу в жадной печали распело:
«Жизнь, ты помнишь заёмное имя?»

Юлиан Тувим
перевод с польского Терджимана Кырымлы


Imię

Moje życie miało imię dziewczęce,
Imię jasne jak konwalie pierwsze,
Rwane w trawie błyszczącej o świcie
Przez lilijne szopenowe ręce.

Tym imieniem, promieniami tkanym,
Lśniące liście leśne szeleściły,
Bzy majowe, zroszone perliście,
Tym imieniem pachniały kochanym…

A gdy niebo z wolna wieczorniało,
Gdy przez wyże wiała cisza polna,
W ciepłym wiewie i w jaskółczym świrze,
W każdym drzewie to imię szumiało.

...W opalowym mgieł zmierzchowym dymie
Coś rozwiało się obłokiem zwiewnym,
Smętkiem rzewnym duszę rozśpiewało:
Jakże było memu życiu na imię?

Julian Tuwim